„Saharyjskie dni” to autobiograficzna proza powstała w 1976 roku – po kilku latach spędzonych przez autorkę na pustyni. To rodzaj literatury podróżniczej; zbiór zabawnych i przejmujących historii, błysków, migawek, ilustracji, not, scen, anegdot, fragmentów z życia autorki; to relacja z tamtego czasu; zapis tamtych chwil.
„Saharyjskie dni” to też coś nadto. Mamy tu bowiem przekroczenie, zatarcie granicy, która rozdziela gatunki literackie. Poszczególne części – opowiadania – tworzą całość, która jest opowieścią intymną i zaangażowaną jednocześnie. Tu opowieść o codzienności życia z innym, o zderzeniu z innym, o współbyciu z innym staje się opowieścią o dalekim świecie w szerszej perspektywie, czyniąc z „Saharyjskich dni” literaturę zaangażowaną.
Opowieści saharyjskie są także autoportretem niezwyczajnej kobiety, „dziewczyny z pustyni” – spragnionej wiedzy, poznania, przygód, gotowej na każde ryzyko, stawiającej sobie wyzwania, niezwykle silnej, zdolnej znieść wszystko.
